2014 – Het begin van een geweldig avontuur.
2014 het jaar waar in een groot avontuur is begonnen. Komende 10 weken zal ik, Astrid, oprichtster van Music Care, je elke week meenemen door de afgelopen 10 jaar. Want het is inmiddels alweer 10 jaar geleden dat onze eerste voorstelling ‘Een Vensterbank vol Vergeet mij Nietjes’ in première ging. En oh, wat hebben veel meegemaakt. Een avontuur vol ups en downs, uitdagingen, enorm veel geluksmomenten en prachtige mensen. Misschien vindt u het leuk om te lezen, ik vind het in ieder geval erg leuk om weer allemaal eens terug te halen.
Het idee om theatervoorstellingen voor de zorg te maken lag er al een tijdje. Tijdens mijn studie musical werkte ik in de zorg bij mensen met dementie en daar zag ik wat muziek van vroeger te weeg kan brengen. Ook al woonde ik in Amsterdam, toch reisde ik elke zondag terug naar Nijmegen om daar met mijn vaste clubbie ouderen de dag door te brengen. Na mijn studie werkte ik bij Rick Engelkes Producties, als regie- en productie assistent. Daar zag hoe het produceren in zijn werk ging. Hier ontmoette ik Fenneke Dam, nog steeds een goede vriendin, maar op dat moment mijn partner in spé.
Zij zag het wel zitten om samen een productie te schrijven, dus zo geschiedde. Tja, dan hebben we ook een pianist nodig. Via een advertentie kwam Joep van Leeuwen op auditie. Dat klikte wel, en nog steeds. Joep is nog steeds een belangrijk onderdeel van Music Care. Het script was af, de repetities waren begonnen maar helaas voor mij, kreeg Fenneke een rol in de grote musical ‘Moeder, ik wil bij de revue.’ Dit was denk ik mijn eerste ‘ondernemers-uitdaging.’ Hoe ga ik zonder Fenneke verder? Want er stond) een première gepland en het decor werd al gemaakt. Toen ik op zoek ging naar iemand die haar kon vervangen vond ik Julia Berendse. En Music Care zou Music Care niet zijn zonder Julia. Julia is een wandelende liedjes-encyclopedie. Deze vrouw ademt theater en heeft onze voorstellingen weer naar een nieuw niveau gebracht.
De repetities vonden toen trouwens plaats in mijn mini-appartement in Amsterdam van nog geen 35 m2. Maar dat hield ons niet tegen, want 13 oktober was het zo ver, de première in de Stevenskerk te Nijmegen met 300 ouderen uit de omgeving. Een succes zou je denken, dat was het ook. Maar.. backstage ging er nog wel wat mis.
– De geluidsman ging 3 minuten voor aanvang “nog even sigaretten halen.” Dus dat was zijn eerste en laatste show met ons.
– De conciërge van de kerk ging een rondleiding houden tijdens de voorstelling. Stel je voor, een voorstelling plus een rondleiding in één kerk die enorm galmt met 300 ouderen, waarvan ook een groot deel met dementie.
Dat ging niet geheel zoals we het voor ogen hadden, gelukkig kunnen we er nu om lachen en waren de de reacties vanuit het publiek heel positief.
Maar toen? We hadden de première gespeeld, de website was af, de trailer, de flyer alles lag klaar. Maar de zorg was sceptisch…
“Wat komen die jongeren hier doen met hun enorme decor? Dat is veel te onrustig.
En nu? Hoe konden we gaan spelen alles financieel kloppend krijgen?
Alsof het zo had moeten zijn, wonnen Fenneke en ik de VIVA400 Award Aanstormend talent en kwam ik in contact met niemand minder dan Jan Slagter van Omroep Max, die ons namens MAX maakt Mogelijk op weg heeft geholpen door de eerste 10 voorstellingen te financieren.
Hoe dat ging? Dat vertel ik volgende week!