Onze Stagiaire Silje is net als de rest van het team gefascineerd door de kracht van muziek. En zo kwam zij bij Music Care terecht! Waar ze ondersteunt in communicatie, fondswerving en nog meer leuke plannen!
Een tijdje geleden is ze ook bij The Song Birds gaan kijken, waar ze een blog over heeft geschreven, die we graag met je delen!
Blog Music Care ‘’The Songbirds’’
Twee artiesten, één gitaar, en een groep mooie mensen op leeftijd die samen komen in een huiskamer in Nijmegen. Het recept voor een middag gezelligheid en ontroering in de ZZG zorggroep locatie Juliana.
Tijdens de soundcheck liep er al een vrouw langs. Het vrolijkte haar op om, in de normaal stille ruimte, live muziek te horen én te herkennen. Dit werd duidelijk door de grote glimlach op haar gezicht en het luidkeels meezingen van de mevrouw. Niet alleen vrolijkte het háár op, maar mij ook. Het was fijn om te zien dat een vrouw, in die staat, nog zoveel vreugde en energie kon krijgen van zoiets ‘simpels’ als muziek. Het bleek een voorbode te zijn voor de rest van de middag.
De mensen verzamelden zich in een kring, de een met rollator, de ander in een rolstoel. Het kwam al snel op mij over dat de mensen er zin in hadden. Sommigen herkenden de artiesten, van een eerder optreden hier, zelfs nog!
Er zaten verschillende mensen vóór mij in de kring, de een oogde meer aanwezig dan de ander, maar zodra de muziek begon ontstond er iets bijzonders. Mensen zongen- of neurieden mee, zag je meetikken met de hand of met de voet. Ik heb veel gelezen of gezien van wat het effect van muziek kan zijn op dementerende ouderen, maar om het zo vlak mijn neus te zien gebeuren was bijna onwerkelijk. Mensen keken naar elkaar met een glimlach en maakten contact met elkaar, ze konden iets delen. Ik voelde de warmte en de fijne sfeer die er ontstond tussen iedereen in de ruimte (de ouderen, de artiesten & het zorgpersoneel). De mensen ken ik niet persoonlijk en toch kreeg ik het gevoel dat ik ze, door de communicatie van muziek, beter heb leren kennen. Het leek alsof er een masker afging en ze eindelijk, dat wat ze wel voelen maar niet meer kunnen uiten, vrij konden zijn. Ze stelden zich bijvoorbeeld nog meer open voor de artiesten, als de artiesten hen één op één benaderde. Hierdoor gingen de ouderen meer meezingen of in ieder geval nog meer mee met de muziek die er klonk.
Er was één vrouw die me vanaf begin af aan al aantrok. Het was een vrouw met kort grijs haar, bruine sandalen, beige kleurige kleding en een angstige blik op d’r gezicht toen ze, onder begeleiding achter d’r rollator, aan kwam lopen. Het was al snel duidelijk dat ze een niet beheersbare trilling in d’r handen had. Deze trilling en d’r angstige blik waren er nog toen het optreden begon, maar al gauw gebeurde er iets wat mij ontroerde. D’r hand bewoog mee op het ritme van de muziek, waardoor de trilling zo goed als weg was. Naast d’r handen, zag ik dat haar mondhoeken steeds meer optrokken hoe verder het optreden vorderde. Met als mooi eind, dat ze zelfs meezong met de laatste twee à drie nummers. Het leek alsof ik deze mevrouw heb zien open bloeien als een bloem, zo een groot verschil van begin tot eind. Het was dan ook een grote uitdaging om mijn tranen in te houden.
Nog iets wat ik al wel wist van mijn eigen oma, maar toch weer werd bevestigd: deze mensen kennen geen schaamte. Wat is het toch heerlijk om te zien dat ze opgaan in de muziek en gewoon doen wat ze willen doen op dat moment (in hoeverre dat fysiek mogelijk is). Armen zwaaien, verhalen vertellen, klappen, lachen, het opgaan in een nummer door keihard mee te zingen en alles te geven wat ze in zich hebben. Daarbij werd er ook duidelijk gemaakt dat de mannelijke artiest wel een leuk uitzicht was en dat hij er wel mocht wezen volgens de bewoners. Hier kan ik met mijn leeftijdsgenoten nog wat van leren; lekker losgaan op de muziek die je leuk vind, ongegeneerd lachen en het gewoon zeggen als je iemand er leuk uit vindt zien 😉.
Na het optreden gingen ‘De Songbirds’ nog langs wat mensen die niet in staat waren naar de algemene ruimte te komen. Zo gingen de artiesten langs bij de appartementen van deze bewoners om twee à drie nummers voor hen te spelen. Ook het zorgpersoneel was benieuwd hoe deze bewoners hierop zouden reageren. Wat mij opviel toen ik keek, was dat de mensen er heel rustig van werden en aandachtig luisterden naar de gitaar en de zang. De communicatie bleef wel meer weg dan bij het eerdere optreden, maar ik dacht te zien dat er iets gebeurde áchter de ogen van de mensen. Één van de mensen was een vrouw die al in een verder stadium van dementie was. Ze zat in een mooie stoel, maar leek inderdaad ver weg. De artiesten benaderden haar op een kalme en lieve manier met het zachte spel van de gitaar en een zachte inzet van hun zang. Ze pakten haar hand en probeerden oogcontact te maken. Het was moeilijk om te zeggen wat er allemaal binnenkwam, omdat haar reacties niet super duidelijk waren voor mij om te zien. Wat wel duidelijk was, waren d’r lippen die meebewogen, de herkenning van de nummers en de kalmte die ze uitstraalde tijdens de nummers. Het was een fijn moment, niet alleen voor de mevrouw, maar ook voor het zorgpersoneel en voor de familie die de video hiervan opgestuurd zouden krijgen.
Ik vond het een eer om zoiets kwetsbaars van dichtbij te mogen zien en voelen. In de trein terug voelde ik daarentegen de vermoeidheid pas. Het was mooi en fijn, begrijp me niet verkeerd, maar het was ook een droevig beeld. Deze mensen voelen zo dichtbij, maar tegelijkertijd ook zo ver weg. Ik kan er geen woorden aan geven om in werkelijkheid te zien wat deze ziekte doet met de personen die ze waren. Het is daarom des te mooier, dat ik de personen die ze waren, in kleine stukjes gezien denk te hebben. Dank aan de kracht van muziek om deze ervaring mogelijk te maken voor iedereen die aanwezig was.
Mooi Silje!